اصطلاح PONV به طور معمول برای توصیف حالت تهوع و یا استفراغ در بخش مراقبت های پس از بیهوشی (PACU) یا در بازه 24 ساعته پس از عمل جراحی به کار میرود. اهمیت این موضوع به این خاطر است که حالت تهوع، استفراغ بعد از جراحی و پروسجرهای بیهوشی میتواند بهبودی پس از عمل را تحت تأثیر قرار دهد. خوشبختانه، PONV معمولاً به راحتی درمان میشود، اما ممکن است در برخی از شرایط، بیمار نیاز به بستری در بیمارستان داشته و یا دیرتر از زمان معمول از بیمارستان ترخیص شود. علاوه بر این، استفراغ میتواند منجر به آسیب به زخمها، آسیب دیدگی و پارگی مری، آسپیراسیون، کم آبی، افزایش فشار داخل جمجمه و پنوموتوراکس شود.
اصطلاحاتی از جمله تهوع و استفراغ پس از ترخیص (PDNV[3]) به علائمی گفته میشود که به خاطر اقدامات پس از ترخیص در بیمار رخ میدهد. استفراغ بعد از عمل (POV[4]) ، نسبت به PONV، معمولاً در کودکان، بیشتر مورد بررسی قرار میگیرد، زیرا ارزیابی تهوع در کودکان خردسال دشوارتر است.
پاتوفیزیولوژی
مکانیسمهای مرکزی و محیطی متعددی در تهوع و استفراغ نقش دارد. پنج نوع گیرنده مرتبط با انتقال دهندههای عصبی اصلی که در تهوع و استفراغ نقش دارند شامل: گیرندههای موسکارینی M1، دوپامین D2، هیستامین H1، سروتونین (5HT)-3 ، و نوروکینین 1 (NK1) – ماده پی (Substance P). همه این گیرنده ها میتوانند در جهت پیشگیری یا درمان PONV موثر باشند.